Rozwojowi sprzętu towarzyszyły zmiany i wyspecjalizowanie konkretnych stylów jazdy. Na początku związku człowieka z nartami poruszał się on na nich naturalnie, dopiero później w XIX wieku zaczęto zajmować się techniką jazdy. Można wyodrębnić dwie szkoły jazdy skandynawską i alpejską. Różniły się one znacząco od siebie ze względu na zupełnie inny teren w którym miał się poruszać narciarz. W Skandynawii kładziono nacisk na technikę biegową skąd też krok klasyczny i łyżwowy. Umożliwiał on w łatwy sposób pokonywać duże odległości przy nie wielkim wysiłku. Początkowo używano pojedynczego kija lecz w późniejszym okresie bardziej wydajne stało się użycie dwóch. Wspomagały one ruch nart. Styl ten doskonale sprawdzał się na terenach północnych, lecz nie nadawał się w wysokie rejony Alp.
Twórcą stylu alpejskiego jest Mathias Zdarsky, który wymyślił skręt oporami, czyli pługiem. Umożliwiało on nie tylko zmianę kierunku jazdy, lecz też skuteczne zatrzymanie. Była to technika kątowa. Oprócz tej można wymienić takie techniki jak :zjazd na wprost, zwroty, podejście, pług, łuk alpejski z oporu, krystianię i jazdę poprzeczną. Dzięki temu stylowi na początku XX wieku narciarstwo stało się popularne i zyskało masowość. Nowa szkoła szybko rozpowszechniła się na terenie Europy.
W kolejnych latach ze względu na ewolucje sprzętu wraz z nim ewoluowała technika jazdy. Zaniechano stosowania wiązań telemarkowych na szeroką skale, zastąpiły je sztywne wiązania umożliwiające bezpieczne wypięcie narty w razie wypadku. W latach 30. XX wieku wprowadzono równoległe prowadzenie nart oraz odpowiednie żonglowanie ciężarem narciarza na krawędziach. Rozwój infrastruktury narciarskiej wymuszał zmiany w stylu jazdy.
Najbardziej popularne były zjazdy lub slalom w dół stoku. Budowa nowych wyciągów na coraz bardziej stromych górach spowodowało szybkie zmiany w technice jazdy, większa prędkość wymuszała lepsze przygotowanie narciarza pod kątem panowania nad nartami. Generalnie jednak ton rozwojowi techniki i stylów narciarskich nadawały Kongresy AISE, a następnie INTERSKI, zdominowane przez Austriaków, szczególnie S. Kruckenhausera i F. Hoppichlera. To im zawdzięczamy obecny stan wiedzy dotyczącej jazdy na nartach. Dopiero wprowadzenie nart taliowanych i carvingowych wymusiło zmianę w technice jazdy. Na bardziej agresywne skręty oraz porzucono kijki. Sposób jazdy okazał się jednak bardzo kontuzjogenny, więcej dla bezpiecznego uprawiania oprócz samych umiejętności jazdy potrzebny jest dobrze przygotowany, szeroki stok. Tylko w takim miejscu można w pełni wykorzystać możliwości nart i cieszyć się z pełnych skrętów na krawędzi prawie dotykając rękami śniegu.
Najmłodszym stylem jazdy jest Freestyle. Rozwinął się dzięki dużemu zainteresowaniu snowboardem młodych ludzi, rozbudowa urządzeń umożliwiających ekstremalne ewolucje. Jednak to firmy produkujące sprzęt i media tak bardzo wypromowały ten rodzaj bardzo widowiskowego narciarstwa. Dowodem tego będzie wprowadzenie narciarskiego halfpipe’u do programu Zimowych Igrzysk Olimpijskich już od roku 2014 w Soczi. Dzisiaj każdy szanujący się ośrodek narciarski posiada kilka snowparków ze skoczniami, halfpipem czy poręczami.Popularnością cieszy się również narciarski cross. Polegający na pokonaniu wyznaczonej trasy na której można znaleźć bandy, skocznie, rollery, i wiele różnorodnych przeszkód. W wyścigu bierze udział od 4 do 6 zawodników.
Marginalnym i najniebezpieczniejszym rodzajem narciarstwa na pewno jest freeride.Narciarze za pomocą helikoptera lub skutera śnieżnego dostają się w niedostępne partie gór. Pokonują oni najbardziej niebezpieczne i strome stoki. Rozwój tej dyscypliny najbardziej widoczny jest w Kanadzie, Francji, Austrii, Rosji oraz na Alasce. Oprócz samego sprzętu narciarskiego niezbędne są urządzenia zapewniające bezpieczeństwo w wypadku lawiny